Mag ik me even voorstellen?

Mijn naam is Martha Besuijen.

En alleen al in deze naam ligt een verhaal besloten. Ik heb dit mogen vertellen en beter leren begrijpen, doordat iemand mij er de goede vragen over stelde.
Zo heb ik inzichten gekregen in mijn manier van denken en doen, waardoor ik – met veel vallen en elke keer weer opstaan- sterker in mijn schoenen ben komen te staan.

Het mezelf en mijn positie in het “web” van mijn directe familie en hun geschiedenis leren kennen, heeft mijn fundament versterkt en mij op een zeer helpende manier opnieuw kennis laten maken met wie ik ten diepste ben en waardoor ik gevormd ben tot wie ik ben. Het heeft me geholpen bij het vinden van een goede balans tussen zorgdragen voor mezelf en zorgdragen voor de ander.

Het feit dat mensen met elkaar verbonden zijn, beperkt zich niet tot een enkele generatie. We nemen van alles mee uit andere generaties, materieel én immaterieel. Goede en mooie zaken die ons doen groeien en bloeien en zaken die ons blokkeren, ons belemmeren en in de weg staan.
Het leven is kwetsbaar en de manier waarop mensen met elkaar omgaan ook. Je kunt heel gemakkelijk ernstig bezeerd, beschadigd raken of ergens buiten komen te staan en het gevoel krijgen er niet bij horen.

Door een contextuele benadering worden valkuilen, rollen, verstoringen, (ingesleten)patronen, bronnen en krachten in beeld gebracht, waardoor het gaan van een “eigen weg” in een breder en ander perspectief kan worden gezien en er ruimte kan ontstaan voor niet eerder gemaakte beslissingen en keuzes. Hierdoor kan meer of nieuw vertrouwen worden opgebouwd in mensen en in het leven. Zo kan zelfvertrouwen groeien en je voelt dat je er toe doet.

Dit is een tipje van de sluier als het gaat over begeleiden van kleine en grote mensen op hun weg door het leven, die niet kunnen worden losgezien van hun verleden, hun heden en hun omgeving. Hun context.

Een driejarige contextuele opleiding in Utrecht heeft me mede doen besluiten mij open te stellen voor mensen die gezien en gehoord willen worden in een periode van tegenslag, onrust, onzekerheid, somberheid, psychische kwetsbaarheid, eenzaamheid, problematische thuissituatie, (faal)angst, afnemende schoolprestaties etc.
Werken vanuit de contextuele hulpverlening vraagt, naast kennis van en inzicht in het onderliggende gedachtegoed, vooral ook overtuigd zijn van het belang van dit denken.

Door mijn ruime werkervaring met kinderen (en ouders) in het onderwijs en daarbuiten, ken ik veel voorbeelden van hulpvragen (bijvoorbeeld t.a.v. gedragsproblematiek) die verscholen liggen achter wat je op het eerste gezicht ziet. De vraag áchter de vraag is niet zomaar zichtbaar. Het zogenaamde “tevoorschijnluisteren” gaat hand in hand met het stellen van de goede vragen.

En zo kom ik weer bij het begin van mijn introductie, waar ik schrijf dat iemand mij de goede vraag stelde en ik op verhaal kwam..
Mijn kracht ligt in het zichtbaar maken van ieder mens die hier bij Lei-draad binnenstapt. Door met aandacht te luisteren en ook jou die vragen te stellen die je op het spoor van jezelf zetten.
Graag reik ik jou de hand om samen te ontdekken waar jouw verhaal ontspringt, waar de pijn achter het probleem ligt, welke vragen je verder helpen en wat je daar voor nodig hebt. Met verrassende werkvormen gaan we samen op onderzoek uit.

Waar wenselijk of nodig zal ik je begeleiden bij doorverwijzing en daarvoor binnen mijn netwerk ook andere hulpbronnen aanreiken.
De gesprekken kunnen ook van betekenis zijn in de periode van wachten op nader gespecialiseerde zorg. Zo kan Lei-draad ook een brug zijn naar een collega zorgverlener.